De Borobudur en een verjaardagsstunt

Vorige week ging, voor de verandering, de meerderheid van mijn lessen door en ik krijg een steeds betere indruk van de vakken. Tot nu toe is het interessant en kan ik de meerderheid begrijpen, maar er is ook veel herhaling van dingen die ik al weet. De les Globalisasi dan dampak terhadap kepariwisataan was een beetje apart, gezien de manier van lesgeven. Het was de tweede les en in de eerste hadden we alleen een introductie van het vak en de onderwerpen gehad. Dus ik dacht deze week gaan we ertegenaan, maar de leraar, die overigens erg jong was, kwam nogal onprofessioneel over en gaf niet echt goed les. Misschien was het één van z’n eerste keren dat ie les moest geven. Na een half uur hadden we de voor- en nadelen van globalisatie genoemd en toen keek de leraar naar de klok van: is het al tijd? Terwijl de les officieel 1 uur en 40 min moet duren. Het andere half uur staarde de leraar een beetje naar zijn boek, gaf ons geen opdracht of onderwerp om over te discussiëren en na vooral stiltes mochten we na 1 uur ‘les’ gehad te hebben naar huis. Wat ook wel typisch was en wat je niet echt in Nederland meemaakt is dat toen ik 10 minuten voordat de les Apresiasi Film Etnografi begon het al volle lokaal binnenkwam, aan de ene kant een groepje Indonesiërs uit volle borst aan het zingen was begeleid door een gitaarspelende student en aan de andere kant van de klas een student een horrofilm op had staan waar iedereen in spanning naar zat te kijken. Een goeie sfeer hing er zeker! Ik zie vaak dat studenten hun gitaar meenemen naar de campus voor als ze niks te doen hebben. Wel grappig dat toen de lerares binnenkwam, binnen no-time de gitaar en laptop weggestopt werden en iedereen gelijk stil was. Na deze les had ik eindelijk mijn eerste les van Ekowisata, hoewel de lerares wel 35 min te laat kwam. Gelukkig was ze erg aardig en sprak duidelijk en de onderwerpen spraken me wel aan. Die avond kon ik eindelijk verhuizen naar de kamer boven in de rumah kos, zodat ik dichtbij Valerie en Lorraine zit en eindelijk mijn koffer helemaal kon uitpakken.

Donderdagochtend ging de les lezen niet door, omdat we met iedereen van acicis naar de immigratie moesten om wat dingen voor onze KITAS te regelen. Er werden vingerafdrukken afgenomen en pasfoto’s gemaakt wat eigenlijk binnen 10 min gebeurd was, maar omdat we met zo’n grote groep waren moesten we erg lang wachten. Rond half 12 waren Ruben, Valerie, Lorraine en ik klaar (ik hoorde dat anderen er zelfs tot 4 uur moesten wachten) en gingen we samen naar Galleria mal, één van de grote winkelcentra van Jogja waar ik nog niet geweest was, om even rond te kijken en wat te eten. ’s Avonds at ik bij Il Mondo samen met een aantal Duitse studenten waar ik soms les mee heb en redelijk vaak mee omga op de campus.

Zaterdag ging ik met Valerie en Lorraine naar de prachtige Borobudur tempel, wat natuurlijk een must-see is als je in de buurt van Jogja bent. Het was nog zo’n 1,5 uur rijden, maar gelukkig wilde een kennis van Lorraine die hier in Jogja woont ons brengen en halen met de auto. De Boeddhistische tempel staat er al vanaf de 9e eeuw en de verschillende niveaus waaruit het bestaat vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Als je elke etage helemaal rond zou lopen tot de top, is dit de symbolische weg die een boeddhist af moet leggen om uiteindelijk Nirvana (verlichtig) te bereiken. Er zijn prachtige reliëfs die verhalen afbeelden, bijvoorbeeld van het leven van de Boeddha als prins Siddhartha. Ook de tientallen stupa’s (koepels) met Boeddhabeelden erin zijn erg indrukwekkend. Toen we er rond liepen kwamen er een aantal Indonesische jongens naar ons toe die met mij en Valerie op de foto wilden, omdat we buitenlanders zijn. Toen leken wij opeens de toeristische attractie in plaats van de Borobudur. De tempel bevindt zich trouwens in een prachtig natuurgebied met palmbomen en andere tropische bomen zo ver als je kan kijken en aan de horizon hoge gebergtes, die het plaatje helemaal afmaken. Toen had ik pas echt het ‘Indonesië-gevoel’.
Toen ik die avond weer thuiskwam ging ik meteen door naar een verjaardagsfeestje van een Duitse jongen waar ik voor uitgenodigd was. Het was in de achtertuin van zijn rumah kos, maar dat was schijnbaar erg moeilijk te vinden voor de taxichauffeur. Er zijn twee verschillende wijken in Jogjakarta genaamd Jogonegaran en Joyonegaran, maar de taxichauffeur bracht me naar de verkeerde en blijkbaar was het huis waar ik moest zijn een heel eind daarvandaan. Dus toen ik een andere taxi nam wist de chauffeur gelukkig wel waar het ongeveer was, maar uiteindelijk hebben we nog een tijd rondgereden in allerlei smalle straatjes dichtbij het huis, maar we vonden het steeds net niet. Na een paar keer rondvragen werd ik uiteindelijk na iets meer dan een uur bij het goede huis afgezet. Er waren veel Australiërs van acicis en een aantal Indonesische vrienden en huisgenoten. Schijnbaar bestaat er hier een verjaardagstraditie waarbij de jarige in de maling wordt genomen en Julian kwam hier niet onderuit. Eerst werd er een soort toneelstukje opgevoerd om hem af te leiden en een beetje bang te maken en vervolgens kreeg ie een ei kapotgeslagen op zijn hoofd, een zak meel over zich heen en tot slot een emmer water. Daarna volgden er nog wat eieren, want de Indonesiërs konden er geen genoeg van krijgen. Ben ik blij dat mijn verjaardag in maart is! Hierna gingen we nog naar een café en heb ik voor het eerst achter op een motor gezeten. Een Indonesische vriend van Ruben reed, ik zat erachter en achter mij zat Ruben nog, en dat op zo’n klein motortje. Leuk was het zeker, maar ik heb er ook een aandenken aan overgehouden aangezien mijn blote been tegen de gloeiend hete knalpot (zoals ze dat in het Indonesisch ook noemen) kwam en ik nu een behoorlijke (maar niet pijnlijke) brandplek heb. De volgende dag zou ik eigenlijk gaan voetballen, maar dat heb ik maar afgezegd, ook omdat ik erg moe was en het op het heetst van de dag plaatsvond. In plaats daarvan ben ik naar het Jogjakarta Plaza Hotel geweest om lekker te relaxen bij het zwembad.

Ondanks wat ongelukjes of tegenvallers soms heb ik het hier nog steeds hartstikke naar mijn zin en zou zeker nog niet naar huis willen. Mijn Indonesisch wordt langzaamaan wat beter, maar ik heb nog wat tijd nodig om echt vloeiend te worden en er is nog meer dan genoeg te zien en te beleven hier!