De immersion lessen en een relax-weekendje

Ik wilde mijn verslag dit keer iets korter houden, maar dat blijkt toch erg moeilijk voor me te zijn…

Afgelopen dinsdag ging mijn immersion les gelukkig wel door, Antropologi Pariwisata. Het was even spannend in het begin, toen ik de klas in liep waar zo’n 20 Indonesische studenten zaten werd ik behoorlijk aangekeken, maar ik ging er gewoon tussen zitten, stelde me voor aan een paar studenten en ze begonnen meteen van alles te vragen: waar ik vandaan kom, waar ik verblijf in Yogyakarta, hoe ik naar de campus ga. Toch wel een beetje tot mijn opluchting zag ik toen nog 3 Westerse studenten binnenkomen, waaronder één iemand van acicis die ik al kende. De best luidruchtige en giechelende Indonesische studenten waren meteen stil toen de docent het lokaal binnenliep. Wij, de vier Westerlingen, moesten ons natuurlijk even voorstellen en de docent vroeg meteen wat toerisme-gerelateerde vragen aan ons ter vergelijking met Indonesië. De eerste les was meer een introductie tot de thema’s die we zullen gaan bespreken en het ging vooral over toerisme in het algemeen. De docent kwam sympathiek over en ik kon het overgrote deel begrijpen, onder andere dankzij zijn overdadige handgebaren. De thema’s leken me wel interessant dus hoogstwaarschijnlijk ga ik dit vak houden.

Een huisgenootje van ons, Rina, volgt toevallig ook Inculs lessen dus we zien haar vaak op de campus. Ze komt uit Korea en kan goed Indonesisch spreken, maar geen Engels, dus we praten altijd Indonesisch met haar wat gelijk een goede oefening is. Valerie, Lorraine en ik zijn samen met Rina uit eten geweest in een Padangs restaurant, wat nogal anders was dan we gewend waren. Toen we gingen zitten kwamen de obers meteen met tientallen kleine schaaltjes aan met allemaal verschillend eten en een grote kom rijst en mochten we zelf kiezen waar we van wilden eten en waarvan niet. We hoefden alleen te betalen voor de schaaltjes waar we uit hadden gegeten. Er was van alles: kip, rundvlees (rendang), tahu, ei, (inkt)vis en alles was heel lekker klaargemaakt, het was alleen een beetje lauw. Hierna heb ik dichtbij onze straat nog een karretje gevonden met heerlijke verse pisang goreng, dus daar word ik vaste klant!

De volgende dag had ik mijn volgende immersion les: Globalisering en de invloed op het toerisme. Toen ik een paar minuten voordat de les begon aankwam bij de klas, was er niemand te bekennen wat een beetje verdacht was. Er was één Indonesische student die samen met mij even in het lokaal wachtte, waar ik even mee heb gepraat en die ik wat Nederlandse woordjes heb geleerd. Toen er na 10 minuten nog niemand was gaven we het maar op en ging ik naar het secretariaat van Inculs waar bleek dat die les, en ook mijn les van vrijdag, pas de week erna begint. Helaas weer voor niks gekomen.

Donderdag had ik een lange lesdag met lezen, vertalen en Antropologi Ekologi. De les vertalen viel een beetje tegen, het was van Engels naar Indonesisch en niet de andere kant, de docent was wel aardig maar nogal chaotisch en hij zei dat we vooral zelfstandig thuis moeten werken en dan in de les moeten bespreken wat we niet snappen. Ook was deze les met leerlingen van alle niveaus bij elkaar, dus in het begin is het iets te makkelijk voor mij. Ik heb besloten deze les te laten vallen, dus dan zit ik nu aan de 15 studiepunten wat het maximum is. Hierna had ik een immersion les, waar zo’n 30 leerlingen zaten en waar ik de enige buitenlander was. De docent kwam wat streng over en praatte behoorlijk snel, waardoor ik me erg moest inspannen om net iets meer dan de helft te kunnen begrijpen. Gelukkig heb ik na de les wat nummers uitgewisseld met studenten uit die les, waar ik altijd voor de zekerheid nog wat aan kan vragen. Die avond zijn Valerie, Lorraine en ik met de taxi naar het wat toeristischere zuiden gereden om te eten bij een café/restaurant met Nederlandse eigenaar. Ze hadden er zowel Indonesisch als Nederlands eten en ik heb een lekkere portie friet met frikandel gegeten en een pannenkoek met ijs na. Dat begon ik al te missen! Toen we een taxi terug namen, vonden we dat de chauffeur een beetje apart reed: remmen, gas, remmen, gas, remmen… Terwijl de weg bijna helemaal leeg was. Toen ontdekten we dat de chauffeur half in slaap aan het vallen was! Hij was gewoon aan het knikkebollen achter het stuur. Dus wij, een beetje in paniek, gingen maar tegen ‘m praten om hem wakker te houden wat niet erg hielp en later zette Valerie subtiel harde muziek aan op haar mobiel, waardoor hij gelukkig iets levendiger werd. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen maar het was wel een enge rit.

Van de week had Lia, mijn pendamping van de eerste week en stagiaire bij acicis, een filmmiddag georganiseerd voor haar stage. Ze had een soort klein bioscoopzaaltje afgehuurd waar we met een paar acicis-studenten de film Java Heat gingen kijken wat zich afspeelt in Yogyakarta. Het was een typische Amerikaanse actiefilm, maar wel leuk om wat van Yogya en de cultuur erin te zien. Naderhand gingen we samen ergens eten en wat aspecten uit de film bespreken. In het weekend ging ik met Valerie en Lorraine naar het Yogyakarta Plaza Hotel, omdat we vrijkaartjes hadden voor de fitnessruimte en het zwembad daar. Het werd uiteraard lekker relaxen bij het zwembad. Het was er heerlijk rustig, met maar twee andere mensen, een Nederlands echtpaar, en het zat er vol met vogeltjes die af en toe van het zwembadwater kwamen drinken. Ik heb zelfs een paradijsvogel voorbij zien vliegen! Dat denk ik tenminste, aangezien ik lange, feloranje slierten aan zijn staart zag. Die avond stond er ook iets leuks op het programma: een muziekfestival op de campus. Het was kleinschalig, op een soort binnenpleintje, en de sfeer was erg goed en gezellig. Er waren optredens van onder andere een studentenband en de best bekende Indonesische band Ten2Five, die erg goed was.

Op zondag hadden we afgesproken met Dave, een Indonesische student die op de International Student Orientation Day de gids van mijn groepje was. Hij is protestants en had gevraagd of wij het leuk vonden om mee te gaan naar de kerk. Dat leek me best interessant om eens bij te wonen. Het vond plaats in de grootste protestantse kerk van Jogja waar, ik schat, zo’n 150 mensen zaten. Toen we (iets te laat) binnenkwamen waren ze al volop aan het zingen, begeleid door een live band en met allerlei lichteffecten. Ook was er een koor dat prachtig zong en hierna ging de dominee preken, waar ik helaas niet veel van kon begrijpen. Wel indrukwekkend om het zo eens mee te maken. Hierna hebben we met Dave heerlijke saté kambing gegeten en nog een beetje gehangen in een cafeetje tot ’s avonds laat.

Deze week heb ik, als het goed is, gewoon elke dag les en ik heb al wat huiswerk dus daar zal ik me nu mee bezig houden. Maar gelukkig heb ik ook genoeg vrije tijd om de stad in te gaan en lekker uit eten te gaan.