De eerste week

Mijn eerste week in Indonesië zit er alweer op en ik heb al allerlei indrukken gekregen, vooral van de grote stad, de mensen en natuurlijk het eten. Zaterdagmiddag 23 augustus stapten we (ik met 2 studiegenootjes Valerie en Lorraine) in het vliegtuig, ’s nachts hadden we een overstap in Dubai waar we het mooie en moderne vliegveld een beetje hebben verkend en toen vlogen we weer verder naar Jakarta waar we rond 15:30 uur landden. De reis was erg vermoeiend, ik had amper kunnen slapen in het vliegtuig. Na wat gedoe en onduidelijkheid bij de immigratie op het vliegveld stonden we eindelijk in de goede rij en kregen de goede stempel in ons paspoort. Een grote uitdaging was ook (opa) Eli Uneputty zoeken die ik nog nooit eerder had ontmoet en die mij zou opwachten. Na wat heen en weer bellen konden we elkaar eindelijk vinden en heb ik ook zijn vrouw, (oma) Ona, ontmoet. We moesten snel weer door omdat we ’s avonds de trein zouden pakken van Jakarta naar Yogyakarta. Opa Eli wist hier al van en had vervoer voor ons kunnen regelen naar het station. Hij ging mee in de auto en had meteen allerlei lekkers voor ons (lumper, risoles) en vertelde onderweg over de belangrijke gebouwen die we passeerden. Mijn indruk van Jakarta was wel dat het een èrg drukke stad is met natuurlijk overal files, ik weet niet of ik het daar 5 maanden zou kunnen volhouden. Op het station aangekomen nam ik afscheid van opa Eli om vervolgens de 7 uur durende treinreis naar Yogyakarta te ondergaan, waarbij ik gelukkig wel wat uurtjes heb kunnen slapen. Tegen 4 uur ’s nachts kwamen we aan in het University Club Hotel op de campus waar we tot en met woensdag konden verblijven.

Zondag 25 augustus, begin van de middag, begon het introductieprogramma van ACICIS, de Australische organisatie die dit studieprogramma voor ons mogelijk maakt. Natuurlijk hartstikke brak kwam ik in de main lounge van het hotel waar ik kennis maakte met de andere ACICIS-studenten, een stuk of 30, vrijwel allemaal Australiërs, en met de ACICIS-staff. Andere belangrijke personen waar ik die dag kennis mee maakte waren de pendampings, studenten-vrijwilligers die ons met van alles zouden helpen. Mijn pendamping was een erg aardig meisje dat toevallig ook 1 van de 3 studenten was die stage liep bij ACICIS en het dus ook erg druk had met het regelen van het programma. De volgende dag hielpen de pendampings ons met één van de belangrijkste dingen: het vinden van een kamer. Omdat Valerie, Lorraine en ik graag met z’n 3en in een huis wilden, gingen we samen met hun pendampings op zoek met de taxi. Na wat rondjes gereden te hebben en een aantal keer gehoord te hebben dat het huis penuh (vol) was, vonden we iets wat boven onze verwachtingen uitsteeg. Toen we binnenkwamen zagen we meteen een prachtig binnenplaatsje met een fonteintje en de kamers zagen er prima schoon en groot uit, met eigen badkamer, koelkast, tv, tweepersoonsbed, airco en wifi. Voor Indonesische begrippen was het dan ook wel erg aan de prijzige kant, maar voor ons goed te doen. We hadden veel geluk, het huis was pas een paar dagen geleden geopend en veel meubels zaten zelfs nog in het plastic. Het is een rumah kos putri, een soort pension/studentenhuis voor meisjes met zo’n 13 kamers. We besloten natuurlijk meteen dat dit het zou worden en waren één van de weinigen die al op de eerste dag een rumah kos hadden gevonden. Diezelfde dag hadden we al wat information sessions gehad van ACICIS, onder andere om onze immigratie formulieren goed in te vullen en ons te registreren bij de politie, waarvoor we ook vingerafdrukken moesten geven. Al met al best vermoeiend, vooral als je nog aan het bijkomen bent van een jetlag. Het steeds switchen tussen Engels, Nederlands en Indonesisch is ook wel even wennen, hoewel het wel leuk is dat de Australiërs zo blij verrast waren dat wij zo goed Engels kunnen.

De dag erna hadden we weer een aantal information sessions en kregen we een kleine tour rond de campus, wat best indrukwekkend was met alle mooie en grote faculteitsgebouwen die ze er hebben. Omdat we al een rumah kos hadden, hadden we ’s middags wat tijd met de pendampings om andere belangrijke dingen te regelen zoals een fiets kopen en een telefoon met Indonesische simkaart. Zo zagen we meteen wat meer van de stad, en ik moet toegeven dat ik Yogyakarta ook best een drukke stad vind, vooral het verkeer natuurlijk. Op het eerste gezicht lijkt het een chaos met vijf keer zoveel motorfietsen als auto’s die allemaal vlak op elkaar rijden, maar er zit structuur in. Iedereen weet wat ie doet en ik heb ook nog geen autoschade of een ongeluk gezien. Die avond aten we met alle ACICIS-studenten in het huis van de Resident Director van ACICIS, wat erg lekker was (onder andere de sate kambing = geitenvlees). Een beetje op tijd ging ik weer naar de hotelkamer, die ik overigens deelde met een erg aardige ACICIS-studente van Balinese afkomst, omdat de volgende dag ons allen een toets te wachten stond. Deze placement test, waar je, gelukkig, niet voor moest leren, zou bepalen bij welk niveau je zou behoren voor de taalvakken: dasar (beginner), menengah (gemiddeld) of lanjut (gevorderd). Toch wel een beetje tot mijn verbazing ben ik bij lanjut geëindigd! Van de taalvakken heb ik het grammatica- en leesonderdeel gekozen en van de immersion subjects, de vakken in het Indonesisch die ik samen met Indonesische studenten heb, een aantal vakken over antropologie en toerisme. Het is fijn dat er een soort proefperiode is waarna je de vakken nog kan veranderen of laten vallen. Morgen begint mijn eerste les, grammatica, dus ik ben erg benieuwd!

Na de test moesten we uitchecken uit het hotel en konden we verhuizen naar onze rumah kos. We zijn die middag weer met onze pendampings op stap geweest en zijn naar de Malioboro mall geweest, een groot en modern winkelcentrum in het centrum van Yogya. Een andere grote mall waar we een aantal keer zijn geweest is Plaza Ambarukmo, waar we wat belangrijke boodschappen hebben gedaan bij de Carrefour (die hebben ze daar ook!) en lekker hebben gegeten (kip met zoetzure saus en ananas). Daarheen gaan is goed te doen met de taxi, maar we hebben ons er inmiddels ook aan gewaagd het stuk van ons huis naar de campus te fietsen. Dat ging vrij goed, je moet een beetje brutaal zijn, (bijna) altijd voorrang nemen en niet twijfelen maar doen. Dat is hier toch echt de veiligste manier.

Al met al was de eerste week dus best druk en zwaar na zo’n lange reis, maar ik heb al veel van de stad gezien, leuke mensen ontmoet en een geweldig huis gevonden voor de komende 5 maanden. Deze week heb ik alleen dinsdag en woensdag les, grammatica en lezen; de immersion vakken starten 9 september. En voor aankomend weekend staat er al een soort vakantie gepland! Van vrijdag t/m zondag ga ik samen met Valerie en Lorraine naar Karimunjawa, een paradijselijk eiland en nationaal park ten noorden van Yogya. Erg veel zin in!